Ένα πρεζάκι που το έλεγαν...Ελλάδα!

Καλησπέρα και πάλι! Τι λέει?


Ανάμεσα σε στιγμές χαλάρωσης και σκέψεων, εμπνεύστηκα ένα παραμυθάκι! ..................................... Καλά αφού επιμένεις θα στο πω!
Ήτανε που λες μια φορά και ένα καιρό...
… ένα πρεζάκι που το έλεγαν Ελλάδα. Το πρεζάκι λοιπόν αυτό,  είχε εισοδήματα από τους γονείς του, ε, δούλευε που και που και έτσι δεν είχε πρόβλημα μεγάλο με την πρέζα του. Έβρισκε σχετικά εύκολα τα χρήματα που απαιτούνται. Διαχειριζόταν όμως τα έσοδα του με τρόπο σπάταλο, χωρίς να σκέφτεται το αύριο. Σπατάλες πολλές και η μαστούρα, μαστούρα. Καμία σοβαρή διάθεση για επένδυση των εσόδων του,  έτσι ώστε να μπορεί να καλοπερνάει και μετά. Δεν του άφηνε η μαστούρα μυαλό. Το ένοιαζε μόνο το τώρα! Ότι φάμε, ότι πιούμε κι ότι αρπάξει ο κ..... μας, έλεγε…

Κάποια στιγμή λοιπόν,  επόμενο ήταν να αρχίσουν να στενεύουν τα οικονομικά του - με την κακοδιαχείριση που έκανε -  και άρχισε να ζορίζεται για να πάρει τη «δόση» του. Αφού είχε αρχίσει να φεσώνει όλο του το σόι, κάποια μέρα αναγκάστηκε να πάει στο τύπο που του προμήθευε τις δόσεις του και να του πει:

- Αδερφέ δεν υπάρχει μία σήμερα! Πονάω πολύ… σε παρακαλώ δώσε μου τη δόση μου βερεσέ και θα στα φέρω
αύριο!

- Καλά ρε φιλαράκι με δουλεύεις? Για χαζό με περνάς? Χωρίς γκαφρά, δόση δεν έχει!

- Αλήθεια σου λέω ρε μεγάλε! Δε θα σου παίξω τάπα …αύριο περιμένω να μου στείλουν κάτι λεφτά.

- Ρε άστα αυτά, είπαμε όχι! Κόψε το λαιμό σου, τι με νοιάζει εμένα. Τράβα κλέψε τίποτα. Σκασίλα μου τι θα κάνεις!

- Καλά ρε συ, τόσο καιρό γνωριζόμαστε, έτσι ξηγιέσαι? 

- Ελλάδα, τον πούλο!

Τι να κάνει λοιπόν και το πρεζάκι η Ελλάδα, έφυγε με κατεβασμένα μούτρα…

Από τότε λοιπόν άρχισε να κλέβει, κυρίως από τους δικούς του ανθρώπους … ήταν καλό παιδί και δεν του άρεσε αυτό που έκανε, αλλά έπρεπε να ικανοποιεί τον εθισμό του! Δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς. Έτσι το πρεζάκι μας, άρχισε να ενδιαφέρεται μόνο για το πώς θα εξασφαλίσει τη δόση του και κανένα πιάτο φαί. Τα βασικά δηλαδή έξοδα που χρειαζόταν για να ζήσει. Σταμάτησε να ονειρεύεται για ένα καλύτερο μέλλον... Ώσπου τα χρέη που είχε δημιουργήσει το έπνιξαν! Άρχισε να κινδυνεύει να χάσει ακόμα και το ίδιο του το σπίτι!

Σε αυτό το σημείο αγαπητέ μου αναγνώστη προβληματίζομαι για το τέλος του παραμυθιού. Εσύ τι λες? Να τα παρατήσει όλα η Ελλάδα μας και να πάει για αποτοξίνωση, ή να το τελειώσω πιο μελό το παραμυθάκι, με την τελευταία σκηνή να διαδραματίζεται σε κάποιο νεκροταφείο? Δε βαριέσαι, στο κάτω-κάτω συγγραφέας παραμυθιών δεν είμαι. Θα το αφήσω χωρίς τέλος! Έτσι κι αλλιώς όλοι μαζί θα αποφασίσουμε για το τέλος αυτού του παραμυθιού, είτε το θέλουμε είτε όχι…